دو آوای تنهای سرگشته بودیم

رها در گذرگاه هستی

به سوی هم از دورها پر کشیدیم

چه خوش لحظه هایی که هم را شنیدیم

چه خوش لحظه هایی که در پرده ی عشق

چو یک نغمه ی شاد با هم شکفتیم

چه شبها که در آن کهکشانهای رنگین

ز بسیاری شوق و شادی نخفتیم

تو با آن صفای خدایی

تو با آن دل و جان سرشار از روشنایی

از این خاکیان دور بودی

من آن مرغ شیدا

در آن باغ بالنده در عطر و رویا

بر آن شاخه های فرا رفته تا عالم بی خیالی

چه مغرور بودم ...